texperiment

Het verdere verloop 

Op dinsdag (aha een regenachtige schoolvrije dag) maakten we een klein uitstapje om klei en plasticine te kopen.

Klei dat is fun en was lang geleden. Dat moet drogen en zo, dichtbij het haardvuur (nee-ee niet in de zon).

 Zodat we het de volgende dag konden schilderen:

En prutsklei van de Hema, die breekt heel snel. In van die kleine vervelende stukjes.

Op woensdagavond werkte de onrechtstreekse communicatie (see below) een beetje en werd de zithoek opgeruimd. 't Zijn toch schatjes!

Op donderdag belandde ik in een berustingsfase zodat ik geen enkele foto nam.

Op vrijdagavond werd mijn werkplek hun schooltje met de nieuwe lessenaartjes , en kregen we dit:

terwijl we anders dit hebben:

En bereikte ik mijn absolute verzadigingspunt:
ik ruimde voor 't eerst in die week iets op wat ik niet had laten rondslingeren.

Op zaterdag kregen we extra kindjes over de vloer, maar die speelden gelukkig vooral buiten. We sloten het experiment af op zaterdagmiddag met een algemene opruimtijd. 

De resultaten

Mijn kinderen storen zich totaal niet aan rommel. Jassen op de grond, daar stappen wij op of over.

De rommel verspreidde zich ook heel snel. Ligt de zithoek vol, dan spelen wij boven. Ligt het werktafeltje vol klei, dan verven we op de grond.

Ikzelf leerde om mij niet te storen aan de rommel. Dat was lastig, maar ergens ook wel heel rustig. Ik had precies meer tijd om bv. te naaien ipv op te ruimen. Een goeie zaak dus.
 Ik sakkerde nog nauwelijks op de kinderen (iets wat anders wel vaak gebeurd). En ons Babette hoefde niet één keer naast het kippenhok.

Slechts 1 keer vond Maud haar jas niet, en Vic zijn juiste schoenen niet.

Ik bereikte op vrijdag een rommelverzadigingspunt. 

Plots lukte het niet meer. Zen blijven tussen al die rommel. Vooral overdag toen de kinderen naar school waren en ik thuis werkte.


Vanaf 6 jaar snappen kinderen onrechtstreekse communicatie: "Mama zou met iets heel blij zijn, kunnen jullie raden wat?". Een 4 jarige maakt dan een tekening. De 6 en 8 jarige spreken dan stiekem af dat ze wat opruimen terwijl ik de jongste haar tanden poets.

De conclusies

1. Beter een weddenschap ipv een experiment:

ipv "eens zien wat het wordt, als we niet meer vragen om te ruimen"

beter "eens zien of jullie dat wel kunnen opruimen/alles op zijn plaats, zonder dat wij het vragen"

2. Het is tanden bijten, maar anderzijds wel heel relax.

3. Een week met 2 schoolvrije regendagen bleek geen goed overwogen timing.

4. Voortaan hangen de jassen weer aan de kapstok en staan de boekentassen weer op hun plaats.

Oef.