Ze heeft hem verdiend!

Ze vraagt er al een tijdje om. Om haar eigen poëziealbum. De afspraak was: vanaf de derde kleuterklas. Niet vroeger.
Maar toen mocht ze in de poëziealbum van haar vriendinnetje tekenen.
En dat deed ze -met wat hulp bij het bijtje- helemaal zelf, zo:

"da's wel mooi hé, mama?"
Ja inderdaad dat is wel heel mooi. Ik vind dat ik dat mag, zo openbaar stoefen op mijn dochter haar tekentalent.

Voor de roze bloem had ze ook al eens iets 'mogen' tekenen in de album van haar grote zus. De grote zus was eerst wat sceptisch en legde haar kleine zus eerst een oefenblaadje voor.
Want zoals de vorige keer mocht het deze keer niet worden....

Maar de kleine zus deed heel hard haar best en tekende voor de tweede keer in het album van haar grote zus dit:

"oh da's echt PRACHTIG!" zei de kleine zus eerst zelf, en dan de grote zus, en dan de mama en dan ook de papa. En zelfs de grote broer: "amaai mama, Babette kan echt al mooi tekenen hé?"
Nu meenden we het ook allemaal.



Met die roze bloem had ze zichzelf dus voor de tweede keer bewezen. En daar kom je niet meer onderuit. Ze was er helemaal klaar voor. Voor haar eigen boekje dat al even aan de kant lag op haar te wachten: het allerlaatste balletexemplaar.

En meteen werd het 'haar' boekje:

ontegensprekelijk en PRACHTIG!